Kolejny dzień płaczu i wczepiania się w mamę. Z domu rano chce wyjść, a nawet pogania stojąc przy drzwiach i wołając papa. Problem zaczyna się w przedszkolu, gdy mama nie może wejść i się z dzieckiem pobawić. Nie pomaga tłumaczenie, że rodzice muszą do pracy i po niej przyjdą po Janka.
W piątek był pierwszy dzień. Dziecko zaciekawione wbiegło do sali. Poniedziałek też był jak należy. Następnego dnia zainteresowanie nową sytuacją, dziećmi i zabawkami minęło. Histeria niemiłosierna i żal.....
Zdaję sobie sprawę, że nie minął jeszcze nawet tydzień i mały musi się przyzwyczaić i zrozumieć na swój sposób, że tak już musi być. To jednak nie tłumi stresu jaki i ja muszę przeżyć co rano. Nie jest mi łatwo po prostu wyjść i zostawić swojego szkraba płaczącego i rozżalonego.
Dzisiaj dodatkowo zaczęłam się martwić zapytaniem przedszkolanki. "Czy on reaguje w domu na swoje imię, bo tutaj nie chce?" Nosz..... cholerka nigdy by mi na myśl nie przyszło, że z tym będzie kłopot. W domu tylko krzyknę "Janek mam coś dla Ciebie", a dziecko już jest koło mnie i wystawia rączki.
Zdaje mi się, że on nie chce słuchać ich i tyle... taki foch...
I teraz będzie myślówa, googlowanie, czy mój Janek rozwija się prawidłowo ...
